Z tego tekstu dowiesz się więcej na temat 
Metody równoważenia węzłów oraz znajdziesz 
przykłady rozwiązania kratownic z wykorzystaniem tej metody. 
Metoda równoważenia węzłów polega na wycinaniu myślowym kolejnych węzłów kratownicy zapisując w nich równania równowagi statycznej - sumę rzutów na oś "x" oraz na oś "y". Jesteśmy tym samym w stanie policzyć 
dwie niewiadome siły w prętach. 
Dlatego licząc kratownicę tą metodą musimy zacząć od węzła w którym mamy maksymalnie dwie niewiadome (czyli węzeł do którego schodzą tylko dwa pręty). Z reguły jest jeden albo dwa takie węzły w kratownicy. 
W miejscu 
przeciętych prętów wstawiamy siły osiowe, można je oznaczyć np. "N" lub "S" z odpowiednim indeksem dolnym żeby opisać w którym pręcie jest to siła.
Uwaga! 
Zanim przejdziemy do uczenia się metody równoważenia węzłów warto już znać 
Twierdzenia o prętach zerowych. 
Jeżeli natomiast interesuje Cię 
metoda Rittera <- koniecznie zajrzyj tutaj.
A teraz zobaczmy to w praktyce - rozwiązanie kratownicy 
metodą równoważenia węzłów. 
Przykład obliczeniowy z obszernym komentarzem.
    
 
    
    
    
Przykład
    
                      
        Treść
                      
                        Dla danej kratownicy wskazać pręty zerowe oraz wyznaczyć siły we wszystkich prętach metodą równoważenia węzłów.
                      
                       
                        Rozwiązanie
Krok 1
Ponumerowanie prętów, ewentualne oznaczenie węzłów, zaznaczenie reakcji podporowych.
 
Krok 2
Rozpisanie równań równowagi statycznej i obliczenie reakcji podporowych.
 
Krok 3
Wyznaczamy pręty zerowe.
Będą to pręty 4 i 6 z 
trzeciego twierdzenia o prętach zerowych oraz pręt numer 7, z 
drugiego twierdzenia
Krok 4
Robimy równowagi węzłów.
Możemy zacząć w zasadzie albo od węzła A albo od węzła (7-9). 
Zacznijmy od węzła A (1-3).
 
Zapisujemy równania równowagi statycznej dla tego węzła.
Możemy zapisać sumę rzutów na oś "x" oraz "y"
 
Analogicznie robimy wycięcie węzła (3-4-5-8). 
                        
 
W tym momencie trzy pręty określiliśmy na początku jako zerowe, kolejne cztery policzyliśmy z równowagi dwóch węzłow, czyli mamy 7 z 9 prętów. Pozostał pręt nr 9 i pręt nr 2.
Z 
drugiego twierdzenia o prętach zerowych wynika w zasadzie 
dodatkowa zasada - jeżeli siła obciąża węzeł w taki sposób, że jej kierunek jest współliniowy z jednym z prętów i żadna inna siła nie daje się rzutować na tą prostą, to siła w pręcie przekazuje się współliniowo.
Spójrzmy na rysunek poniżej, który prezentuje 
wykres sił normalnych.
Taką sytuację mamy w węzłach zaznaczonych na rysunku.
                        
 
Wykres sił normalnych, znakowanie:
DODATNIE

UJEMNE
